Artiest info
Website
Facebook
WESPELAAR - 19/08/12 Recensie

Erja Lyytinen timmert al een aantal jaren aan de weg. In 2005 tekende ze bij Ruf Records van Thomas Ruf, en sindsdien is ze aan een stijle opmars bezig. Zeker en vast terecht, want er zijn weinig dames in de blueswereld die zo goed gitaar én slide spelen. Bovendien is ze gezegend met een mooie diepe stem, waar menig mannenmens zal voor zwijmelen. We spraken met deze stijlvolle Finse dame na haar fantastisch concert op Swing Wespelaar. Het was warm buiten, maar zij bracht wat verkoeling in de backstage ruimte.

Wanneer ben je met de slidegitaar begonnen en waarom?
Toen ik 14 of 15 was, zag ik iemand slide spelen, maar ik ben er pas écht mee begonnen toen ik 19 was. Ik vond een bottleneck op school, en ik vroeg mijn gitaarleraar om me wat trukjes te tonen. Hij was er niet zo vlot in, maar ik kreeg toch wat tips.
Eigenlijk ging ik pas goed van start toen ik al 24 was.

Was er een speciale reden, of had het enkel met die bottleneck te maken?
Ik was er wel door gefascineerd omdat het anders was. En ik verveel me nogal vlug, ik wil al eens de regels breken of veranderen. Ik moet af en toe nieuwe dingen doen, enkel en alleen voor mezelf.
Maar wat ik echt leuk vind aan slide, is dat het heel melodieus is, het is net zingen. Zingen en slide spelen tegelijkertijd, dat is de perfectie.

Wat betekent 'blues' voor jou persoonlijk?
Heel veel. Emotie, eerst en vooral. Toen ik Ray Charles 'Georgia on my mind' hoorde zingen, wist ik het: die diepe, rauwe emotie, die wil ik ook kunnen vertolken. En ik zat op dat moment in een dipje in mijn leven....
Ik begon muzikanten te zoeken om een bluesgroep op te richten, en sindsdien is het niet meer gestopt.

Heeft het feit dat je ouders ook heel muzikaal waren, jou niet afgeschrikt om professionele muzikant te worden?
Nee helemaal niet, het gaf me juist de nodige kracht, want ik heb heel veel van hen geleerd. Ik ben met hen beginnen toeren toen ik 15 was, en dus leerde ik al vlug hoe je je gedraagt op een podium, en dat je altijd je publiek moet respecteren. Eerlijk zijn en van muziek genieten, dat heb ik van hen geleerd.

Je hebt ook al veel muziek gestudeerd. Zijn er nog bepaalde opleidingen die je nu volgt?
De mannen in de groep lachen me altijd uit, ze zeggen dat ik de meest 'geletterde' muzikant van Europa ben (lacht). Maar ik doe momenteel niks. Ik ben 'Master of Music' van de Sibelius Academy en dat is voldoende voorlopig. Ik heb ook nog in Helsinki, Los Angeles en Kopenhagen gestudeerd. En het was héél leerrijk om verschillende leraars en verschillende studenten te ontmoeten, en van hen te leren.
Maar het meeste heb ik geleerd door te toeren, en door gewoon met muziek bezig te zijn.

De live dvd is opgenomen in Helsinki, in een theater waar het publiek neerzat en héél stil was.
Ja, een heel beleefd publiek, maar da's typisch Fins.

Hier wordt er dikwijls gepraat tijdens concerten. Denk je dat een zittend publiek oplettender is?
Er is wel een verschil tussen theaters en festivals. Ik heb begin dit jaar een theatertournee gedaan in Finland, en ik vond het wel leuk om de blues naar dat soort zalen te brengen. Er zijn heel wat voordelen aan theaters: er is geen leeftijdsbeperking, mindervaliden hebben minder problemen om een concert bij te wonen, en ook ouderen kunnen beter genieten, want het is zittend. Bovendien is het geluid dikwijls beter in een theaterzaal. Ik doe ook wel heel graag festivals, maar die toernee heeft me de kans gegeven mijn muziek voor te stellen aan een ander publiek.

De tekst van 'No place like home' beschrijft heel goed de gevoelens die heel wat muzikanten moeten hebben. Hoe ga jij om met het leven 'on the road' en thuis?
Wel, momenteel ben ik veel onderweg. En de laatste tijd is het druk: ik doe concerten, en tussen de concerten door schrijf ik aan nieuwe nummers, want er komt volgend jaar in februari een nieuwe cd uit. Bijvoorbeeld, gisteren hadden we een rustdag, maar we zijn met de hele groep de studio ingetrokken, om 2 nieuwe nummers op te nemen.

De muziekindustrie en ook de blueswereld is een echte mannenwereld. Voel je je op je gemak tussen al die mannen?
Ik heb daar geen problemen mee, maar soms mis ik wat vrouwen rond mij. En dat gebeurt meer en meer, nu ik ouder word. Vergis je niet, ik heb graag mannen rond mij, want ik heb ook 2 broers. Dit is een wereld die overheerst wordt door mannen, maar ik zie toch meer verandering. En in ieder geval, muzikanten zijn toch een aparte 'stam', het maakt niet uit of je een man bent of een vrouw.

'Voracious Love' gaat over vrouwen die op 'rooftocht' gaan.
We zijn toch allemaal zo, in meer of mindere mate? Ik ken zeker zo'n vrouwen (lacht). Ik steek wat van mezelf in elk lied, of iets dat een vriend of vriendin heeft meegemaakt.

Je komt over als een zeer sterke en zelfverzekerde vrouw. 
Ik heb natuurlijk ook mijn zwakkere punten, dat hebben we allemaal, maar volgens mij is een sterk iemand, iemand die obstakels overwint, en uitdagingen aangaat, en leert van het leven. Dus ik hoop dat ik ook een sterke vrouw ben. Ik heb al heel wat meegemaakt, maar het leven is zo leuk, en het is fantastisch om mijn eigen muziek te mogen brengen. 

Je hebt ook al in de US getourd, en daar een cd opgenomen. Hoe was dat?
Fantastisch! Ik kreeg een kans op de internationale markt in 2005, en plots stond ik daar, in Mississippi en in Memphis, en was ik een cd aan het opnemen. Dat was echt een keerpunt in mijn leven. En dat is maar 7 jaar geleden! Deze laatste 7 jaren zijn zo druk geweest, en ik probeer steeds meer mensen te bereiken door mijn muziek, het is echt een fantastische rit tot nu toe.

Hoop je dat het opnieuw gaat gebeuren?
Naar de US gaan? Ja, ik ben er zeker van dat het nog gaat gebeuren. Waarschijnlijk binnenkort, want er komen heel wat aanvragen uit Amerika, maar ik moet een echte toernee in elkaar kunnen steken, want ik wil geen geld verliezen. En bovendien zijn er in Europa ook nog veel dingen te beleven. Maar ik zou heel graag teruggaan naar de States, want ik vond dat mensen daar echt wel luisterden naar wat ik deed.

Denk je wel eens wat er zou gebeurd zijn, had je niet die kans gekregen in 2005? 
Ik zou getekend hebben bij een Fins label, want ik was al druk aan het onderhandelen. Datzelfde label werkt nu ook veel in Europa, dus ik denk dat de doorbraak er uiteindelijk toch zou gekomen zijn. Maar ik ben heel blij dat ik Thomas Ruf ontmoet heb toen! 

Was het je lot, of geloof je in het toeval?
Ik heb altijd het gevoel gehad dat 'iets' zou gebeuren, dat ik het in me had. En ik was eigenlijk al 'oud' toen ik Thomas ontmoette (lacht). Ik herinner me nog heel goed dat telefoontje dat ik van hem gekregen heb toen, en ik wist dat het een keerpunt in mijn leven zou zijn! 

Er waren vandaag ook enkele Finse fans hier in het publiek. Zijn er veel fans die je volgen?  
Sommigen ja, zoals deze 3 mannen. Ze zijn hier naartoe gekomen met de motor, enkel en alleen om ons te zien. En ik ben echt vereerd, dat is een heel groot compliment!

Kathy Van Peteghem